فواد و الهام
همسر عزیزم الهامفواد و الهام
همسر عزیزم الهامغم تنهایی
غم تنهای...
گل یادت تو دلم جوونه کرده
تو دلم غم تو مثل یه پرنده
زیر سقف خونه آشیونه کرده
هر کسی داره به دل شوق نگاهی
روزگار میگذرونه به اشتباهی
واسه این چشم انتظار دیگه نمونده
نه تحملی نه صبری نه قراری
من که غمخوار ندارم
مثل کس یار ندارم
دیگری را نپرستم
منو از یاد مبر
از یاد مبر
غم تنهایی منو دیوونه کرده
گل یادت تو دلم جوونه کرده
تو دلم غم تو مثل یه پرنده
زیر سقف خونه آشیونه کرده
سلام
ش
کسته اسیرم ، پشت این درهای بسته
ببین با من چه کردی ای شکسته
تو می خواستی شب و ازم بگیری
اون قدر حتی ، که جای من بمیری
ولی تو عاقبت بازی رو باختی
واسم از عشق یک ویرونه ساختی
می خوام امشب بیاد تو نباشم
مث بارون عشق بی ادعا شم
دیگه بسه واسم عشق تو داشتن
روی خاک وجودم تورو کاشتن
چه شبهائی که از عشق تو گفتم
چه حرفائی که از مردم شنفتم
می دونستم تو هم نامهربونی
سر عهدی که بستی نمی مونی
بزار دل خسته ای تنها بمونم
که پایان وفا شد مرگ جونم
انتظار
قلبی در این سوی دنیا و قلبی دیگر در آن سوی مرزها ، بی خبر از
چهره قلب تنها
تنها من می دانم که او معشوق است و او هم می داند که من عاشقم
به یاد روزهایی که خورشیدمان یکی بود ، به یاد روزهایی که مهتابمان نورانی بود
به یاد روزهایی که ستاره ها را در آسمان می چیدیم و به همدیگر
هدیه می دادیم
به یاد روزهایی که غروبمان یکی بود ، به یاد روزهایی که در موقع
غروب چشمهایمان بارانی میشد …. اما اینک خورشید و ماهتابمان
یکی نیست … روزها همدم من خورشید است و همزبان تو مهتاب
درد و دلهایم را به خورشید می سپارم تا زمانی که به آسمان تو آمد
به تو بگوید دردم را…! شبها به انتظار ماه می نشینم تا چهره تو را
در آن ببینم و درد و دلهایت را از ماه بشنوم… ستاره ها را دسته
دسته برایت چیده ام و در سبد دلم گذاشته ام تا زمانی که همدیگر را
ببینیم من آنها را به تو هدیه دهم
ماه شب تو درخشان تر از خورشید آسمان من است… خورشید در
زمان غروبش از چشمهای گریانم عکس گرفت تا زمانی که به آسمان
تو می آید آن عکسها را به تو نشان دهد … می خواهد بگوید با اینکه
تو در آن سوی دنیا هستی اما معشوقت همچنان عاشق قلب تو
هست و خواهد ماند و همچنان چشمانش از دوری تو بارانی است.
…مرز بین من و تو عشق است ، مرز بین من و تو انتظار است ، نه
غم و غصه و گریه! قلبهایمان این فاصله را نمی شناسد چون همین
خورشیدی که روزها در آسمان من است روزهای تو نیز در
آسمانت می درخشد
قلبهایمان این فاصله را نمی شناسد چون آنها عاشقند ، همین و بس!
پس ما به انتظار می نشینیم به روزی که خورشید و ماهمان یکی
شود و با هم و در کنار هم غروب و طلوع زیبای خورشید را ببینیم
دوست دارم
دوست دارم دستم را بگیری ، و مرا نوازش کنی!
دوست دارم ، اشکهایم را با دستهایت از گونه هایم پاک کنی!
دوست دارم تو را در آغوشم بگیرم و گریه کنم!
کجایی که دلم هوایت را کرده است!
کاش می توانستم دستهای گرمت را بگیرم و با تو به آن سوی مرز
خوشبختی ها بروم! کاش می توانستم از نزدیک در آن چشمهای عاشقت
نگاه کنم!
اما این فاصله بین من و تو نمی گذارد که من تنها عشقم را از نزدیک ببینم !
کاش می توانستیم از نزدیک درد و دلهایمان را بهم بگوییم و بگوییم که همدیگر
را دوست داریم! ای سرنوشت این فاصله سیاه را از بین ما محو کن که دیگر
طاقتم به پایان رسید ، انتظارم به سر رسید ، و دلم به جانم آمد. دیگر خسته
شدم ، دیگر طاقت این دوری و فاصله را ندارم! ای سرنوشت این همه ما را
شکنجه نده ، دیگر ما نمی توانیم بیش از این دوری را تحمل کنیم! دیگر پایان
راه است ، دیگر پاهایم توان راه رفتن در این جاده پر از فاصله را ندارند.
دیگر چشمهایم اشکی ندارند که بریزند ، همه اشکهایم به خاطر این دوری و
فاصله از چشمانم ریخته شد ، و چشمانم دیگر سویی ندارند!
چشمهایم سویی ندارند که به زندگی بنگرند ، دستهایم زوری ندارند که از
عشق و دوری بنویسند ، خانه دلم نوری ندارد که دلم را از محبت روشن کند!
ای سرنوشت این بازی پر از درد را تمام کن ، سرنوشت اینجا دیگر خط پایان
بازی است! ای سرنوشت سر به سر دلم نگذار ، مرا خسته نکن ! این دوری و
فاصله را از بین ما محو کن!
دیگر واژه ای نیست که در مورد دوری و فاصله بنویسم و بیانش کنم!
عشق پر از درد است اما دوری از عشق پر درد تر از یک درد است!
سرنوشت سر به سر اوقات تلخ من نذار که بدجوری دلتنگم!
سلام به شما عزیزان این متن رو تو که در عشقت شکست خوردی تقدیم مینکم
هنوز هم پریشانم ، هنوز هم پشیمانم ، هنوز هم قطره ای از اشکهای زمانی
جدایی ام با تو در چشمانم دیده می شود !
هنوز هم یاد و خاطره های با هم بودنمان در ذهنم تکرار می شود .
هنوز هم پشیمانم از اینکه عاشقت شدم ، پشیمانم از اینکه خودم را در این
منجلاب عاشقی رها کردم . پشیمانم از اینکه نیامدم و به تو کلمه دوستت
دارم را بگویم!
تو رفتی ، بدون هیچ حرف ناگفته ، و بدون هیچ سختی !
رفتی، خیلی آرام ، چون عاشق نبودی ، رفتی خیلی زود چون مرا دوست
نمی داشتی!
اما من عاشقت بودم ، من دیوانه ات بودم … قلب مرا را شکستی و خودت
نیز با کوله باری از امید به سوی مرز خوشبختی ها روانه شدی !
هنوز هم تکه های شکسته شده احساس محبت و عشق در قلبم دیده می
شود.
هنوز هم خورده شیشه های شکسته پنجره ای که رو به امواج دریای دلت
بود در قلبم دیده می شود! هنوز هم خسته ام ! هنوز پریشانم ، و هنوز آن
احساس سیاه غم وغصه در قلب من نشسته است! قصه من و تو قصه
عشقی بود که تنها در قلب من احساس می شد! قصه من و تو ، قصه
مجنون تنها بود، قصه لیلی بی وفا بود!
پیشمانم از اینکه قلبم آن احساس عشق و محبتش را درون خودش نگه
داشت و آن را فاش نکرد!
راز گل مریم هنوز هم در قلبم نهفته است! اما دیگر به دنبال فاش شدن آن راز
نخواهم رفت! در یک نگاه عاشقت شدم ،لحظه ها و ساعتها در کوچه خاطره
ها قدم میزدم تا تو را ببینم ، سالها و روزها انتظار کشیدم تا قلبت را روزی به
من هدیه دهی ، اما تو غرورم را شکستی ، عشقم را کشتی ، و قلبت را به
کسی دیگرهدیه دادی!
نمی توانم بگویم لعنت به تو ! و نمیتوانم بگویم لعنت به من!
تنها می توانم بگویم نفرین به این سرنوشت ! اینک با کوله باری از غم و غصه
این کوچه بی محبت را ترک میکنم تا دیگر خاطرات گذشته که با هم بودیم و
از هم می گفتیم در ذهنم تکرار نشود.پس خدانگهدار ای کوچه خاطره ها!
خدانگهدار!
عــاشورا
عــاشورا
در شـــــب مهلــــت، کــــه عــاشورا بُدى ســـرزمیــــن کـــربــــلا، غــــوغــــا بـدى
سبــــط پــــیـغــــمبــــر، امام انس و جان رفــــت بــــر منبــــر، میــــان همــــــرهان
گفت اى آنان، کــــه بــــا مــــا آمــــدیــــد شــــایــــــدى از بهــــر دنیــــا، آمــــدیــــد
اینک آن مردم که ما را، خــــواستــــنـــــد خود بــــراى قــــتــــل مــــا، برخــــاستــند
کس ندید از کـــــوفیان، هــــرگــــز وفــــا نیست آنـــــان را، بجــــز غــــدر و جــــفا
مردمى پــــست و لئیــــمانــــد و پــــلیــــد کیششان باشــــد، هــــمان کــــیش یــــزید
مقصد و مقصودشان، قـتل مــــن اســــت این همان مقصود آن، اهریمــــــن اســــت
الغرض اکنون، شبانگاه اســــت و تـــــار هــــرکسى خــــواهد، رود در هــــر دیـــار
جــــــــــــانب ما نیســــت، او را مانــــعى او نــــــــدارد بــــهــــر رفتــــن، رادعــــى
این جماعـــــــت قتل من خواهــــند و بس نیســــت آنــــان را دگــــر کـارى، به کس
پــــس بــــه راه خود روید، اى هـمرهان مــــن بمانــــم، با ســــپاه کــــوفــــیــــــان
از سکــــینه، بــــنــــت آن، والا گــــــــهر کــــرده اســــت راوى، روایــــت این خـبر
فــــوج فــــوج، از آن گــــروه هـــمرهان یــــک بــــه یــــک رفتــــند ز آنجا آن زمان
چــــون بــــرفــــتــــند، آن لئــــیمان رذیل گفت آن سرور، بــــه یــــاران جــــلیـــــل
اى رفــــیقــــان مــــن و یـــــــاران مــــن وى مــــحـــــــبّــــان و هــــواداران مــــن
مــــن نــــمىخواهــــم، شمــا کشته شوید اذنــــتـــان دادم، کــــه از اینجــــا رویــــد
اهــــل بــــیتم را، دمــــى بــــاشید یـــــار تا روند، بیـــرون همــــه، از ایــــن دیــــار
چون کــــه مـــطلوب ســـپاه ظــلم و کین نیست غــــیر از مــــن، بــــه اقـطار زمین
کشتن مــــن بـــاشـد آنهــــــا را، مــــرام تا بگــــردد ابــــن میــــسون، شــــادکــــام
پس شــــما زین سرزمین خارج شــــوید بــــــــا فــــراغ بــــال و آســــایش رویــــد
یاورانش جـــملگى، با یــــــک صـــــــــدا عــــرض بنـــــمودند، اى مـــــولاى مــــــا
ما چــــگونه، بــــىتو از اینجــــا رویـم؟ کــــى تــــــو را، تـــــنها گــــذاریم و رویم
پاســــخ مــــــــردم چــــگوییم اى امـیر؟ گر که اولادت شــــــــود، اینــــجا اســــــیر
گــــر زمـــــا پرســــــــند، کو سالارتان؟ کـــــــو امـــام و ســـــــرور والایتـــــــــان؟
مــــــــا همه جــــــسمیم و جان ما تویى ما تـــنیــــــــم، اما روان مــــــــا تـــــــویى
جـــــسم بىجان، جامد و بىجنبش است گر روان نبود، چراغى خامـــوش اســـــت
جسم بىجان، کى تـــــواند کـــرد زیست گر نباشد جـان، جــمادى بــــیش نــــــیست
تــــــو حیات و تــــــو روان و جـــان ما دردمــــندانیــــم و تــــــو، درمـــــان مــــــا
اى شهـــــا مـــــــا را مـران، از آستــان تــــــا نگردد ننگ مـــــــا، در داستــــــــان
ما کـــه با تـــو، انـــدرین دشـــت آمـدیم پـــا بـــه دنیا و خـــوشیهایـــش، زدیــــــم
چـــون بُدندى، جملـــه با صـــدق و صفا رادمـــــــــردانـــى کــــــریــــم و بـــاوفـــا
پـــرده از چـــشمانشان، آن شـــه گـشود تـــا عـــیان دیـــدند، جـــنات الخــــــلــــود
جایـــگاه خـــویش در بـــاغ بهـــشــــــت بالعـــیـــان دیـــدنـــد، در مـــینو بـــهـشت
پـــس شـــه انــدر خیمه شــد، تا با نماز او کـــند، شـــب زنـــــده دارى و نیــــــاز
کـــوفـــیـــان، سـرمست، از شرب خمور دائمـــاً بـــودند، در فـــســـق و فـــجـور
ابـــن ســـعـــد نانجـــیـــــب بـــد گـــهـــر مست از مـــنشور رى، آن خـــیره ســــر
او بُدى با کـــوفیان، اهـــل جـــحــــــیـــم چون بُدند زاتـــبـــاع شیـــطان رجـــیـــم
لشـــکـرش را شَـــه، صــــف آرایى نمود مهـــربــــــانى کـــرد و آقـــایى نـــمــود
کــــــرد تعـــیـــین عـــــلمــــدار سپـــــــاه شـــــد مهیّا، از بــــــــراى رزمـــگــــاه
گفـــت آنــــــکـــه، اى مـــددکـــاران مـــن اى هـــواداران و غـــمخـــواران مــــن
اى شـــما ســــــــــــر، از روز الــــــست چـــون شمانامـــد به عـالم، حق پرست
اى شـــما جـــانــــــبـــاز، انـــدر راه حق مىربـــایـــید از هـــمه، گـــوى سـبـــق
نامـــده انـــدر جهـــان، مـــانــــندتــــــان زیـــن سبـــب مــــردان حق، خوانندتان
شـــور عشق حق، به جان داریـد و بـس چـــون شمــــا در عشق، ناید هیچ کس
پس خـــروشان، گشتــه آن شیران عشق جملگـــى آمـــاده، در میــدان عـــشـــق
گـــفــــــــت آنــــــان را شـــه والاتـــبـــار جاى خود، گیـــرید اى شـــیران قـــرار
در بـــر این قـــوم بس، پر عـــار و ننگ هین نبایـــد کـــردمان، آغــــــاز جـنگ
در دفـــاع از حـــق، به شمــشیر و سنان سخـــت مىتــــــازیم، بـــر این ناکسان
ما همه شـــیر و پـــلنگ و ضـــیغـــمـــان در مصــــــاف أیــــن سگان و روبهان
دارم از حـــــــیدر، شجــــاعــــــت یـادگار هــــــست در دستم، هم اکنون ذوالفقار
بازویـــم، چـــون بــــازوان حیدر است زاده مرجانه مرحب کوفه همچون خیبر است
گـــر کـــه اذنـــم بـــود، از یـــزدان پــــاک مىفکـــندم، لشکـــرش، بـــر روى خاک
لیـــک اذنم نیســـت، از درگـــــــاه حــــــق راضیـــم بـــر جـــرعه صهبـــاى حـــق
شـــد ســـوار ذوالجناحـــش، شـــاه دیــن کـــرد عـــزم وعــــظ آن، قـــوم لعـــین
صـــفـــحــــه میـــدان، زنــــــور روى او شــــــد مـــنـــوّر، از رخ دلـــجـــوى او
پـــس نمـــودى رو، بـــه آن قـــوم جهول دشـــمنـــان عـــتـــرت و آل رســــــول
کـــوفـــیانِ غـــدر کـــیـــش و دَد ســـیـــر پـــیـــروانِ ابـــن هـــنـــد بـــد گـــهــــر
کـــرد آغـــاز سخـــن ابـــن الــــــرســـول زاده طـــه و فــــــرزنـــــــــــد بـــتـــول
کین منـــم! سبـــط رســـول انــس و جان کـــز ســـر انگشتــش، مکیدم شهد جان
ایـــن زره باشـــد از او، در بـــر مــــــرا باشـــد ایـــن عــــمامه اش، برسر، مرا
اســـب او باشـــد، ســـوارى مـــرکبــــــم مصطـــفى مـــاه و مـــن او را کـــوکـبم
جــــنگ با من، جنگ با آن، سرور است دشمـــن مـــن، دشمـــن پــــیغمبر است
دشمــــن او، دشمـــــن دیــــــن خـــداست هـــم زاســـلام و مسلمـــانى جـــداسـت
کـــــرد شـــه، اتمــــــام حجــــت را، تمام خود شناسانـــید، بـــر هـر خاص و عام
در جـــواب شـــاه انـــس و جــان، حسین سبط پـــیغـــمبر، عـــلى را نـــور عـــین
جملـــگى گفـــتـــند، بـــا صـد شور و شر تـــو حـــسینى، زاده خـــیــر الـــبشــــــر
لیـــک اکنـــون، زاده هـــنـــد حـــقـــیــــــر بـــر مسلمانـــان نـــموده خـــود امــیـــر
بایـــدت بیعـــت کـــنى، در أیـــــن زمــــــان تـــا کـــه باشـــى از گـــزندش، درامـــان
گـــفت: ســـالار شـــهیـــدان بـــىدرنـــگ نـــیست بالاتـــر زســـرخى، هیـــچ رنگ
بیعـــت بـــا نـــاکسان، خـــود ذلّت اســـت جـــان نـــثار حـــق نمـــودن، عزّت است
ذلـــت بیـــعت، زمـــــــا دور اســـت، دور آفـــرینشـــگاه مـــا، نـــور اســـت، نــور
مـــن کجـــا و بیعـــت بــــا ایـــن یـــزیـــد زاده هـــنـــد جـــگــــر خـــوار پـــلـــیـــد
بیعـــت بـــا ایـــن یـــزیـــد دون شـــعـــار زاده فـــُسّــــــاق بـــىاصــــــل و تـــبـــار
نـــنگ بـــاشـــد، در حـــریـــم پـــاک مــــا در حـــریـــم بـــرتـــر از افـــلاک مـــــــــا
تا بـــه کـــف باشـــد مـــرا، این ذوالفـقار باشـــدم اصــــــل شهـــادت، افـــتـــخـــار
هـــاتفـــى در راه، دادم، ایـــن ســــروش اى حـــسین، شهـــد شهادت، نوش نوش
خـــوش بـــود، در راه حــق، جان باختن در ره حـــق، ســــر زپا نشنـــاخـــتــــــن
آمـــــــــــدم در کــــربـــلاى پــــــر بــــــلا تا کـــه جـــان خـــویـــشتـــن، ســـازم فدا
خـــون خـــود ریـــزم، بـــه دشـــت ماریه تا روان گـــردد، چـــو عـــیـــنٌ جـــاریــه
در ره جـــانـــان، دهـــم، هـــر چیز هست چـــون کـــه تقـــدیر است، از روز الست
ســـردهم، بـــر نـــاوک نــــــوک ســـنـــان تـــا بـــه روز حـــشر، مـــانـــم جـــاودان
خـــون مـــن، خـــون خـداى بر حق است چــــون که خونخواهم، خداى مطلق است
اى ســـپـــاه تنـــد خـــوى حـــق ســـتـــیز اى گـــروه گـــمـــره فـــطـــرت گـــریــــز
بـــدعـــتى نگـــذاشتـــم، در دیـــن حـــــق کـــم نـــکـــردم، آیــــتى از ایـــــــن ورق
مـــن نکـــردستـــم، حـــرامى را حــــــلال بـــاشـــدى از مـــن، چـــنین امرى محال
یک حـــلالى را، نـــکردم مــــــــن، حـــرام دور بـــاشـــد، از مـــن این قصد و مرام
از چـــه اى نـــادان گـــروه بـــىحـســـاب ایـــن چـــنیـــن داریـــد، در قـــتلم شتاب
"فـــالیا" خـــامـــوش شــو، از این سخن اجـــر خـــودگـــیر از، خـــداى ذوالمنــن